Η Άνδρος μαγεύει ακόμη και εκεί όπου δεν είναι καταπράσινη, σε μέρη άγρια, με πολλά αγκάθια και λιγοστούς θάμνους.

Στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού τα ρέματα πηγαίνουν προς το στενό του Καβοντόρου. Εκεί οι ακτές είναι απότομες και τα βράχια ξεπλυμένα από τους δυνατούς βοριάδες. Εκεί απρόσεχτοι καραβοκύριδες ρίχνουν τα καράβια τους έξω. Αυτή η περιοχή ήταν πάντα ένας απερίφρακτος βοσκότοπος και για το λόγο αυτό συχνά καιγόταν, πράγμα που ακόμη συνεχίζεται.

Ανάμεσα από τη Φάσα και τα Πέζα είναι μια ρεματιά που ξεκινά κοντά στον Αη Γιάννη, η ρεματιά της Κλεισούρας. Ο μικρός οικισμός του Αη Γιάννη, που τώρα είναι μόνο λίγα ερείπια, εγκαταλείφθηκε γύρω στα 1980 – τελευταίο σπίτι που κατοικήθηκε ήταν του Σούλη. Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα, οι πλαγές της ρεματιάς γίνονται πιο απότομες. Στα μισά της ρεματιάς υπάρχει μια αρκετά καλή φλέβα νερού. Όπου υπάρχει νερό και χώμα υπάρχει και κήπος και παρά την έλλειψη επίπεδης γης, οι ντόπιοι κατάφεραν να εποφεληθούν από την ύπαρξη νερού όλον τον χρόνο. Τα υπολείματα αυτού του μόχθου είναι λίγα περιτοιχισμένα χωράφια στην λιγότερο απότομη βόρεια πλευρά της ρεματιάς που εκτός από κήπο κοντά στο ρέμα είχαν αιμασιές στην απότομη πλαγιά με συκιές, αμπέλια αχλαδιές, μουριές και μαλισσοκήπια. Λίγα από τα δέντρα που έχουν απομείνει ακόμη αμύνονται με πείσμα στην καταστροφική όρεξη της αδέσποτης κατσίκας.

Εκεί που το ρέμα της Κλεισούρας φτάνει κοντά στην απότομη ακτή, υπάρχει μια μικρή πράσινη όαση με βούρλα και λιμνούλες που το νερό έχει από αιώνες λαξέψει στον ασβεστόλιθο λίγο πριν πέσει τα τελευταία 15 μέτρα σαν μικροσκοπικός καταρράκτης στη γαλάζια απεραντωσύνη της θάλασσας.